ေတြးမိတာေလးေတြ အပိုင္း(၁)

(၁)တစ္ေယာက္ထဲေနတာေကာင္းလား?
(၂)အမ်ားနဲ႔ေနတာေကာင္းလား?
(၃)ကုိယ္႔အေပၚခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေနတာေကာင္းလား?
(၄)ကုိယ္႔ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ခ်စ္သူနဲ႔ေနတာေကာင္းလား?
(၅)ကိုယ္႔မိဘေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀ိုင္းေတြနဲ႔ေနတာေကာင္းလား?

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ အဲဒီအေပၚက ငါးမ်ိဳးထဲက နံပါတ္(၁)ရယ္ (၃) ရယ္ (၅)ရယ္ ကိုပဲေရြးပါတယ္ဗ်ာ။ ဘေလာ႔ reader ေတြေတာ႔ဘာေရြးမယ္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္မသိ။

ကြ်န္ေတာ္႔သေဘာကေတာ႔ ၁ ေယာက္ထဲေနတာကိုယ္လုပ္စရာရွိတဲ႔ ကိစၥေတြကို ၿပီးစီးေအာင္လုပ္ျဖစ္တယ္။ မေႏွာင္႔ေႏွးဘူးေလ။ အထူးသျဖင္႔ အလုပ္ကိစၥ၊ အိမ္မႈကိစၥ(အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းခ်က္ေျပာတာေနာ္) တစ္မ်ိဳးမထင္နဲ႕ေနာ္၊ ပညာေရးေလ႔လာမႈကိစၥ၊ တရားထိုင္ပုတီးစိတ္တဲ႔ ကိစၥေတြအပါအ၀င္ေရာေပါ႔။ သူမ်ားနဲ႔ ေရာသြားရင္ တစ္ေယာက္ထဲေနတဲ႔ စိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈမ်ိဳး အလုပ္ျဖစ္ေျမာက္မႈမ်ိဳးမရွိေတာ႔ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေယာက္ထဲလုပ္လို႔ မၿပီးေျမာက္တဲ႔အလုပ္ေတြက လြဲရင္ေပါ႔ေလ (software ေ၇းတဲ႔အလုပ္လိုမ်ိဳး)

နံပါတ္ ၃ ေလးကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္လည္းလူသားပဲ အျပစ္အနာအဆာေတြ စိတ္ထိခိုက္မႈေတြ ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြ ၊ ပူပင္ေသာကေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုိေရျခားေျမျခားမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနရတဲ႔သူေတြအဖို႔ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းဆုိတာ မရွိမျဖစ္လုိအပ္တယ္ေလ။

နံပါတ္ ၅ ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မိဘအရိပ္ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ဘ၀အတြက္အလုံၿခံဳဆုံး အေအးခ်မ္းဆုံးေနရာေပါ႔ ။ ငယ္ငယ္ကဆုိကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေနရာကပဲျပန္ေရာက္ေရာက္ ကြ်န္ေတာ္႔အေမနဲ႔အေဖ ကုိ အိမ္မွာလုိက္ရွာေနေရာ။ အေမနဲ႔ အေဖကိုေတြ႕ရင္ ေမာတာေတြလည္း နည္းနည္းေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။ အေမနဲ႔ အေဖရဲ႔ ေမတၱာကကြ်န္ေတာ္႔ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္တာကို။

ဒီလုိနဲ႔ နံပါတ္(၂)အခ်က္ကုိ ဆက္ဦးမယ္။ အမ်ားနဲ႔ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ဘာလို႔သိပ္မႏွစ္သက္လဲဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ကလူေၾကာက္တယ္။ ၉ တန္း ၁၀တန္းထိ အျပင္လူေတြနဲ႔ သိပ္ေရာေရာ၀င္စကားေျပာေလ႔ေျပာထမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕မသိတတ္မႈတစ္ခုက လူေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ႔အခါၾကရင္ လူေတြရဲ႕အလိုက္အထိုက္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိတတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ကိုဘယ္လူမ်ိဳးက ဘယ္လိုစကားေျပာရင္ ဘယ္လိုအဓိပၸယ္္မ်ိဳးနဲ႔ ဘာကိုဆုိလိုၿပီးေျပာခ်င္တယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္သေဘာမေပါက္တဲ႔အရာေတြေပါ႔ ။ အဲဒါေၾကာင္႔ပဲ တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ လြဲတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေပးတဲ႔ ကိစၥေတြက အေျပာမတတ္ေတာ႔ အေ၀ရာ (ေ၀ဒနာ) ျဖစ္သြားေရာ။ ခုလည္းကြ်န္ေတာ္ ေလာကၾကီးထဲမွာ လူမႈေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးပညာေတြကို သင္ယူဆဲပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ားၾကားထဲမွာ လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ မေနတတ္ေသးတာေတာ႔ အေသအခ်ာပါ။ ၾကိဳးစားၿပီးသင္ယုူရပါဦးမယ္။

နံပါတ္(၄)အခ်က္ကေတာ႔ ဆိုင္းထီးစိုင္ သီခ်င္းထဲက ႏွလုံးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကြ်န္းခံေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလားမသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႔တစ္သက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ႔လူနဲ႔ မေတြ႕ဘူးဘူးရယ္။ ခ်စ္ပါတယ္လို႔ေျပာခဲ႔တဲ႔လူေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္႔ကို ၾကိဳက္သြားၾကတာပါဗ်ာ။ ခ်စ္သြားၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။အဲဒီ ၾကိဳက္တယ္႔လူေတြက သူတို႔တကယ္ခ်စ္တဲ႔သူ (သို႔)ကြ်န္ေတာ္႔ထက္ပိုၿပီးၾကိဳက္ရမယ္႔လူေတြ႔ ရင္ ေနာက္တေယာက္ ကို ေျပာင္းသြားတတ္ၾကတာေလ။ အဲဒါေၾကာင္႔ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အဲဒီအခ်စ္ကိစၥကိုလည္းေတာ္ေတာၾ္ကီးကို ေလးေလးနက္နက္ မထားခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ႔ အိမ္ကလည္းသေဘာတူ ကြ်န္ေတာ္လည္းခ်စ္မယ္ဆုိရင္ စဥ္းစားျဖစ္မယ္လို႔ထင္တာပါပဲ။


ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ႔ ေရးမျပဘဲနဲ႔ ေတြးမိတာေလးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ကို တကယ္ခ်စ္ဖူးလို႔လားမသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးခံစားဖူးတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ေျပာခ်င္တာက

လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိၿပီဆုိရင္လည္း အရမ္းၾကီးစိတ္ထဲမွာပုံစံခ်မထားနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္႔ခ်စ္သူနဲ႔ ေနာက္ဘ၀ခရီးကို အတူလက္တြဲၿပီး ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္မယ္လို႔ ပုံစံခ်ၿပီးမွ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအေၾကာင္းအရာ၊ မတိုက္ဆုိင္မႈမ်ား၊ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန ကလက္မခံႏုိင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင္႔ ခ်စ္လ်က္နဲ႔ကြဲသြားၾကတဲ႔ ခ်စ္သူေတြလည္းတစ္ပုံၾကီးေလ။

စိတ္ထဲမွာ ပုံစံခ်လိုက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ပုံစံခ်တဲ႔အတိုင္း မျဖစ္လာၾကရင္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းပူေဆြးရျခင္း၊ ေသာကဗ်ာပါဒ မ်ားျခင္းဆုိတာေတြက တသီတတန္းၾကီးလုိက္လာတတ္ၾကတာ ေလ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ ေျပာရင္းနဲ႔ နည္းနည္းေတာင္ဇာတ္လမ္းရွည္သြားၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားကိုအထင္ၾကီးတဲ႔ေရာဂါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္းငယ္ငယ္တုန္းက ဘာဆုိဘာမွ မသိခင္အခ်ိန္တုန္းက အဲလိုပဲ အထင္ၾကီးပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံျခားကိုေရာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူေနမႈအဆင္႔အတန္းေတြျမင္႔လာမယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔မိဘကို ကြ်န္ေတာ္ေက်းဇူဆပ္နုိင္မယ္ေပါ႔။ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ အထင္ဆုိတာ အျမင္နဲ႔တကယ္ကြာျခားမႈရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခုဒီစလုံးလို ေနရာမ်ိုဴးမွာအလုပ္လုပ္ရတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကသူတို႔အေနနဲ႔ ၾကည္႔ရင္ ႏုိင္ငံျခားသားေလ။ အဲဒီေတာ႔ လူမ်ိိဳးေရးခြဲျခားမႈအရမ္းကြာဟမႈရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြကိုယ္တုိင္က Technical strong ျဖစ္လြန္းအားၾကီးလို႔ ဒင္းစလုံးက စလုံးသူ၊ စလုံးသားေတြက ေနရာေပးၿပီး အလုပ္ေတြကိုstress မ်ိဳးစုံနဲ႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကို ခုိင္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ပထမအလုပ္စလုပ္တုန္းက ဆုိရင္ server migration project အလုပ္မိုလို႔၃ညစလုံးဆက္တုိက္ မအိပ္ရပဲ အစားစားၿပီးဆက္တုိက္လုပ္ခဲ႔ရတယ္။ အဲလိုမွမလုပ္ရင္ ဒီကစလုံးေတြရဲ႔႕ တနဂၤလာေန႔မနက္ရုံးတက္လို႔ ရုံးမွာ email server မ်ားမရဘူးဆိုရင္ complaint ေတြတမ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳးလာၿပီး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနမယ္႔ျဖစ္ခ်င္း။ ၿပီးရင္ ရန္ကုန္ကတစ္ခ်ိဳ႕ လူေတြက ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးတာရွိေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရလဲတဲ႔ ။ကြ်န္ေတာ္အဲဒီေမးခြန္းမ်ိုဳးကို အမုန္းဆုံးပဲ။ သူတို႕ကို ကြ်န္ေတာ္မေျပာျပခ်င္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ သူကကိုယ္ခင္တဲ႔လူ ကိုယ္ကမေျပာျပရင္ ဒါေလးေတာင္မေျပာျပခ်င္ဘူးျဖစ္မယ္။
သူတို႕ကသိတာက အသားတင္လစာ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာက တလၿပီးတစ္လ လကုန္လို႔ အိမ္လခ၊ ဖုန္းလခ၊ အင္တာနက္ခ။ ေပးၿပီးလုိ႔ အိမ္ကိုပို႔မယ္႔ ပိုက္ဆံေလးကိုသြားလႊဲလုိက္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ က်န္တဲ႔ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ တစ္လလုံးေလာက္ေလာက္ငွငွ သုံးရဖုိ႔ကို ေတာ္ေတာ္ၾကည္႔ေန ၾကည္႔ထုိင္ရပါတယ္ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္ ဆုိေနမေကာင္းေတာင္ အရမ္းအၾကီးအက်ယ္မျဖစ္ရဲဘူး။ ျဖစ္လည္း ရန္ကုန္ကကြ်န္ေတာ္႔ေမေမေပးတဲ႔ ေဆးကိုေသာက္ၿပီး ဒီတုိင္း က်ိတ္မွိတ္ေနလိုက္တာပါပဲ။ အလုိေနလြန္းအားၾကီးလို႔ ခုေလ ကြ်န္ေတာ္ပုံကလည္း၀ျခမ္းျပားနဲ႔ နင္လားငါလားပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီႏုိင္ငံျခားဆုိတာက ဒီမွာလုပ္တာၾကာရင္ သူမ်ားခုိင္းဖတ္ပဲျဖစ္မွာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္ပိုင္စိးပြားေရးေလးမွ မလုပ္ႏုိင္ရင္ ရရစားစားလခစားသမားလိုပါပဲ။ အဲလိုျဖစ္ေနတာ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္တည္းလဲမဟုတ္ပါဘူး ။ စင္ကာပူမွာအလုပ္လာလုပ္ေနသူေတြအားလုံးႀကံဳေတြ႔ၾကတဲ႔ လူမႈဒုကၡအ၀၀ပါ။

စင္ကာပူမွာေနရတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြၾကည္႔ရႈေျပာဆုိခံရတဲ႔ ေမတၱာငတ္ပါတယ္။ အလုပ္မအားေတာ႔ ကိုယ္ခင္မင္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္မွ တစ္လတစ္ေခါက္ေတြ႔ဖို႔ဆုိတာ စိတ္ကူးသက္သက္ရယ္ပါ၊
ကြ်န္ေတာ္႔အေရးအသားမ်ားေၾကာင္႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာသူမ်ား စိတ္ဆိုးစိတ္ပ်က္ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ ျဖစ္မႈမ်ားရွိရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါ။

ေလးစားလ်က္
သဲသဲ